30 września 2017

Dobry wieczór!

Jak mija sobota? Imprezowo? Pielgrzymkowo? 

U mnie laba, jak to w soboty. Chyba się starzeję, bo zabijają mnie moje własne rytuały ;)

Szukałam dziś sukni ślubnej, wiesz?

Nie dla siebie, ale dla swojej pani młodej :)

Sobie już upatrzyłam! 

Tak, tak, to nie dla mnie; no wieeeem ;)

Dzisiaj, jako że rozgadałam się już w poście piątkowym, chciałabym wstawić wiersz. 

Skoro za suknią chodziłam, a w powietrzu krążyła miłość, to poniżej i o miłości będzie. Ale innej.

Wiersz Jana Twardowskiego, więc niebanalny.

Boję się Twojej miłości

Nie boję się dętej orkiestry przy końcu świata

biblijnego tupania 

boję się Twojej miłości 

że kochasz zupełnie inaczej 

tak bliski i inny 

jak mrówka przed niedźwiedziem 

krzyże ustawiasz jak żołnierzy na wysokich 

nie patrzysz moimi oczyma 

może widzisz jak pszczoła 

dla której białe lilie są zielononiebieskie 

pytającego omijasz jak jeża na spacerze 

głosisz że czystość jest oddaniem siebie 

ludzi do ludzi zbliżasz 

i stale uczysz odchodzić 

mówisz zbyt często do żywych 

umarli to wytłumaczą

boję się Twojej miłości 
 tej najprawdziwszej 

A teraz przeczytaj to jeszcze raz.
Nie przelatuj tak wzorkiem, nie zrozumiesz.
Przeczytaj na głos i celebruj.
Czytaj to jak modlitwę. To przecież pokorne wyznanie miłości i strachu.
Strachu przed tak niezrozumiałą miłością.
Nieogarnięta jest miłość ludzka. Ok, ja nie ogarniam. A miłość boska?
 Istny kosmos!

[LINK]Wciąż mnie zadziwiasz

innej