Dziennik ironizującego chrześcijanina

Dobry wieczór! Jak mija sobota? Imprezowo? Pielgrzymkowo?  U mnie laba, jak to w soboty. Chyba się starzeję, bo zabijają mnie moje własne rytuały ;) Szukałam dziś sukni ślubnej, wiesz? Nie dla siebie, ale dla swojej pani młodej :) Sobie już upatrzyłam!  Tak, tak, to nie dla mnie; no wieeeem ;) Dzisiaj, jako że rozgadałam się już w poście piątkowym, chciałabym wstawić wiersz.  Skoro za suknią chodziłam, a w powietrzu krążyła miłość, to poniżej i o miłości będzie. Ale innej. Wiersz Jana Twardowskiego, więc niebanalny. Boję się Twojej miłości Nie boję się dętej orkiestry przy końcu świata biblijnego tupania  boję się Twojej miłości  że kochasz zupełnie inaczej   tak bliski i inny  jak mrówka przed niedźwiedziem  krzyże ustawiasz jak żołnierzy na wysokich  nie patrzysz moimi oczyma   może widzisz jak pszczoła  dla której białe lilie są zielononiebieskie  pytającego omijasz jak jeża na spacerze  głosisz że czystość jest oddaniem

Dzień dobry Kochani! W piątki zazwyczaj to pisanie idzie mi opornie. Tak jak niedziele mam dla rodziny, tak piątki staram się spędzać ze znajomymi. Czasami się to nawet świetnie udaje, i dobrze!, bo wartościowi ludzie wokół Ciebie to skarb. Tacy, od których możesz i chcesz się uczyć. Przy których ironizujesz tylko z siebie, bo ich wartość jest ponad tym. Kiedy w każdej minucie jesteś sobą i tylko sobą, a mimo to, wiesz że to jest ok.  I jeszcze raz pozwolę sobie wstawić cytat, który naprawdę lubię: "Jeżeli nie pamiętasz, że historia człowieka, który stoi przed Tobą  jest święta, to daj mu święty spokój." Oni pamiętają. I ja pamiętam. Dlatego jest nam razem dobrze. Jak ktoś bardzo mądry w moich oczach powiedział: wielkość człowieka polega na tym, że zna swoją nędzę. Dojście do tego wniosku jest długie i nieprzyjemne. Samo słowo 'nędza' nie kojarzy nam się pozytywnie. Chociaż nam zazwyczaj pozytywnie kojarzą się tylko szybkie samochody i przyjemne relacje,